بیدارمان کن ...

خودخواهی ست که بگویم کاش بودی...که بگوییم کاش نمیرفتی...
قبول...زیر بار سنگین جای خالیت کمر خم میشود...کمر خم میکنیم...از داغ سنگین پر پر شدنت جگر خون میشود...جگر خون میکنیم ...
اما یادم نمی رود اشکهایت پای ضریح امام رئوف را
یادم نمی رود که التماس میکردی  تااجابتت کند تا بگیری برات شهادتت را ...یادم نمی رود بغض گلوگیرت را وقتی نمی گذاشت از داغ رفتن همرزم سفر کرده ات
 شهید حاج احمد کاظمی صحبت کنی..
که میگفتی کاش هر چه زودتر به او ملحق شوم...
خودخواهی ست که بگویم ای کاش یک نفر بیاید و بگوید هر چه شنیدید...هر چه گفتند دروغ بود...حاج قاسم صحیح و سالم در حال انجام ماموریت است..
خودخواهی محض است...مگرنه؟
اینجا هوا سنگین و دلگیر است...اینجا و هر جایی که فکرش را بکنی...
 رفتی تا به آرزوی دیرینه ات برسی...خدا را شکر...خدا را هزاران هزار بار شکر که رسیدی ...
اما..
  ما اینجا چه کنیم؟؟؟ با زخمهایی که سر باز میکنند و آتش به جانمان میزنند؟؟؟چه کنیم؟
وقتی دشمن میخندد...زخم ها سر باز میکنند!!
وقتی دوست حرف از فراموش کردن  انتقام خون پاکت میزند زخم ها آتش میگیرند و تا مغز استخوانمان را می سوزانند...
به خون پاکت قسم حتی اگر تمام پایگاه های شیطان بزرگ هم در آتش قهر انتقام  بسوزند...اگر تمام مزدوران و جیره خواران شیطان بزرگ به دریوزگی بیافتند..اگر آواره  و بیچاره شوند...باز هم آتش داغ پر پر شدنت خاموش نخواهد شد...آتش جگرهامان سرد نخواهد شد
باز هم قلبمان آرام نمیگیرد...
خودت بگو با این داغ چه کنیم؟؟

هر خونی بهایی دارد...
خون های باارزش خون های پربها وقتی به زمین میریزند بار سنگینی بر جا میگذارند
اما مگر خونهای باارزش بر زمین میریزند؟؟ 
خونهای باارزش به آسمان میروند و بعد باران میشوند،برکت میشوند و بر سر اهل زمین فرو میریزند
خونهای باارزش آب میشوند و سیراب میکنند جان های تشنه را...
پس ببار ای خون با ارزش...که تو را هیچ خون بهایی نیست...تنها ببار و سیرابمان کن
ببار و بیدارمان کن
ببار...!
بیدارمان کن!مگذار دیگر در خواب باشیم
در خواب باشیم و خون با ارزش دیگری بر زمین بریزد
و وقتی چشم باز کنیم که کار به انتها رسیده باشد...
بیدارمان کن!
مگذار چشمهایمان را خواب غفلت ببرد...
و از سلیمانی ها تنها برایمان رویایی بماند ...
مگذار و بیدارمان کن ...