غرق شدیم...

غرق شدم...! 

غرق شدی...! 

غرق شد...! 

.... 

من، در روزمرگی... 

تو در بی کرانه ی شهادت... 

مادرت، در دریای خون دل... 

حکایت عاشقی...

تنها دلم برای شما تنگ می شود.. 

کنار قدمهای جابر...

از عناوین جهان

خادمتان

ما را

بس.. 

پ. ن: گلستان شهدا.. مراسم دیدار اربعینی ها.. خیلی عالی بود در جوار شهدا و شور و حال پیاده روی اربعین.. ان شاءالله قسمت و روزی همه ی آرزومندا پیاده روی اربعین امسال

قصه ی ما به *سر* رسید...

به بهانه ی فرا رسیدن اولین سالگرد شهادت مدافع حرم شهید محسن حججی:

مشغول خوردن ناهار بودیم و طبق معمول آقای پدر همزمان در حال دیدن اخبار ساعت دو بعدازظهر...گوینده خبرها رو خوند و خوند تا رسید به یه خبر از آخرین اتفاقات در سوریه و جدیدترین عملیات سپاه قدس ایران و اسارت یک ایرانی مدافع حرم به دست مزدوران داعشی... سرم رو بلند کردم و به سمت تلویزیون چرخیدم تا تصاویر  رو هم ببینم گزارشگر داشت جزییات و وچگونگی به اسارت رفتن اون فرد ایرانی رو میگفت و همزمان تصاویر لحظه های اول  به اسارت رفتنش پخش میشد... یک جوان لاغر اندام و حدود بیست و اندی سال با صورتی استخوانی و چهره ی غبارآلود... دستهاش از پشت بسته شده بود و توسط یه مزدور داعشی هدایت میشد به سمت ماشینی که در انتظارشون بود.. چند تصویر هم از لحظه ی توی ماشین پخش شد..و حرفهای پایانی گزارشگر و تمام.... 

..... 

هنوز ناهارم رو تموم نکرده بودم اما بغضی که توی گلوم گیر کرده بود اجازه ی پایین رفتن لقمه ها رو نمی داد.. تصویر صورت اون جوون مدام جلوی چشمم بود و یادآوری لبهای خشک و ترک خوردش گلوم رو چنگ میزد...اون روز تا شب حالم دگرگون بود و نمی دونستم باید چیکار کنم تا سبک بشم... تصویری که از اون جوون هنگام اسارت دیدم اصلا شبیه یک اسیر نبود.. اونقدر محکم و با صلابت و با سینه ای ستبر راه میرفت که معنا و حقیقت  اسارت رو به سخره گرفته بودو با نگاه تیز و برندش  هر بیننده ای رو مقهور خودش میکرد... اما چیزی توی اون تصاویر بود که یادآوریش دلم رو به درد می آورد و اون مظلومیت و غربت اون لحظات بود.. شب بعد از نماز بالاخره بغضم شکست و اشکهام جاری شدن و کمی سبک تر شدم..

..... 

فضای مجازی پر شده بود از یه اسم؛ محسن حججی.... عکسها و فیلمهای لحظات قبل و بعد از شهادت دست به دست توی فضای مجازی می چرخیدند و هرکسی چیزی میگفت..اما همه ی اون تصاویر و فیلمها یک طرف و اون عکس معروف و تاریخی لحظات قبل از شهادت که فرد داعشی با نگاهی پر از اضطراب و تشویش کمی عقب تر از شهید محسن حججی ایستاده  و نقطه ی مقابل اون شهید حججی با نگاهی مطمئن و پرصلابت چشم به دوربین دوخته بود و صحنه ی پشت سر که غروب بود و خیمه ها بودند و دود و گرد و غبار... و خنجری پر از کینه... یک طرف! 

« چقدر روضه میان شهادتت پیداست... »

عاشورایی رفت و در دل محرم برگشت... نمیدونم چه رمز و رازی بود بین محسن حججی و کربلا و عاشورا که همه ی صحنه ها و سکانس ها از اون اول تا به آخر درست طوری  چیده شده بودند تا فقط یک نکته رو به ما یادآور بشن: کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا.... 

زمان ما را با خود برده است...

دیروز بصورت خیلی اتفاقی و ناخواسته رفتم یه جای خیلی خوب!! البته بهتره بگم منو بردن یجای خیلی خوووب! 

و اون جای خیلی خوب جایی نبود جز مزار شهید محسن حججی...

حس عجیب و‌خاصی داشتم  و برای اولین بار بود که مزارشون رو زیارت می کردم... و چه فضای معنوی و آرامش بخشی اونجا حاکم بود.. 

یادمه چند وقت پیش به این مسئله فکر میکردم که محسن عزیز در یه مقطعی چه شور و حال عجیبی توی ایران بپا کرد و حالا بعد از یه مدت با گذشت زمان گرد فراموشی روی خاطره ی این شهید نشسته و کسی دیگه ازش یادی نمیکنه و از خاطر مردم رفته... 

اما دیروز با دیدن اون همه مسافری که از همه جای ایران برای زیارت اومده بودن و با وجود اینکه روز اول هفته بود برای زیارت مزارشون باید چند دقیقه ای صبر میکردی تا اطراف مزارشون خلوت بشه...  به این نتیجه رسیدم که شهدا هیچ وقت فراموش نمیشن حتی اگه سالهای زیادی از حماسه و خاطره ی جهاد و نبردشون بگذره باز هم در حافظه ی تاریخ می مونن و هرگز از یاد نمیرن... 

پ. ن:پندار ما این است که ما مانده ایم و شهدا رفته اند؛ اما حقیقت آن است که زمان ما را با خود برده است و شهدا مانده اند... « سید شهیدان اهل قلم مرتضی آوینی»

شهدا زنده اند...

این دو روز خیلی بهم ریخته بودم و بشدت به خلوت کردن با خودم احتیاج داشتم... « شایدم با شهدا»امروز وقتی رسیدم دفتر کمیته جلوی مانیتور سیستم یه کتاب بود به نام شهدا زنده اند... اولش از روی میز برش داشتم و گذاشتم کنار.. حتی حوصله ی ورق زدنش رو هم نداشتم  سرم خلوت بود و از مراجعه کننده و تلفن هم خبری نبود... هر بار چشمم به کتاب می افتاد و وسوسه میشدم تا بخونمش... بالاخره رفتم سراغش و شروع کردن به ورق زدن کتاب که ماجراهای واقعی و کرامات شهدا بعد از شهادتشون بود.. مثل رفتن شهدای گمنام به خواب یه شخص در یه شهر دیگه و دادن نشونی مکان دفنشون و یا شفا دادن مریضهای لاعلاج و از این دست...  با خوندن هر ماجرا واقعا منقلب میشدم و برای چند لحظه اشک توی چشمهام جمع میشد چون هر ماجرا در نوع خودش واقعا تکون دهنده بود... همینطور که داشتم ورق میزدم و بصورت اتفاقی یه صفحه ای رو میخوندم رسیدم به این ماجرا: یه جوون امروزی زندگی خیلی براش سخت و دشوار میشه و تصمیم به خودکشی میگیره شب موقع برگشتن به خونه از اتوبان شهید همت رد میشه و خیلی اتفاقی چشمش به تابلوی نام شهید همت میفته یه لحظه پیش خودش با شهید همت درد دل میکنه و‌میگه : میگن شهدا زنده اند!!!  اگه وقعا زنده اید بیاید و بهم ثابت کنید و من رو از خودکشی کردن منصرف کنید شبش در خونشون رو میزنند  در رو باز میکنه یه مرد جوون بهش سلام میکنه و بهش میگه شما اون کار رو انجام نده و مطمئن باش شهدا زنده اند و میره.. یه همچین مضمونی.. « نقل به مضمون»

.... 

وقتی این ماجرا رو‌خوندم دیگه اشکهام فقط پایین میریختند و نمیتونستم جلوشونو بگیرم دلم میخواست یه دل سیر گریه کنم اما نمیشد و هر لحظه ممکن بود یه مراجعه کننده سر برسه... به ناچار کتاب رو بستم و گذاشتم کنار... 

اما رزق امروزم از شهدا کتابی بود که بصورت اتفاقی به دستم رسید!  کاش همیشه همینطور غافلگیرم کنند... 

افسانه ی یک شهید...

بالاخره پروژه ی شهدای دانشکده ی امیرالمومنین و پادگان غدیر تموم شد... «از اوایل ماه مبارک رمضان تا حالا» هم حس خوب و  احساس سبکی دارم هم یه حس بد) :

حس خوب برای کم شدن درگیری های فکری و ذهنی و راحت شدن از پیگیری های رئیس« سرپرست نویسندگان * سنگر فرهنگی قلم*» وحس بد برای دلتنگی و دور شدن از فضا و  لحظات دوست داشتنی زندگی بی آلایش شهدا...!!!  آخ دلم واقعا تا پروژه ی بعدی حسابی تنگ میشه....):

بین همه ی مینیمال هایی_۱ که نوشتم نحوه ی شهادت یه شهید واقعا  منقلبم کرد  هر چند توی پروژه های قبلی از این موارد کم نداشتم نوجوون ها و جوون هایی که سن و سالشون از سیزده و چهارده شروع میشد و نهایتا خیلی که بالا می رفت به بیست و اندی سال میرسید وقتی زندگینامه و خاطراتشون رو میخوندم نمی تونستم درکشون کنم و اینکه چطور یه نوجوون پونزده شونزده ساله بخاطر لو نرفتن عملیات سرش میره اما قولی که به فرماندش داده نمیره... و عراقی ها در نهایت بخاطر مقاومت های اون نوجوون در برابر شکنجه اون رو به دلخراش ترین شکل ممکن به شهادت میرسونن..!!! 

اینکه یه نوجوون به چه درک و شعوری میرسه که توی سرمای زمستون اونم غرب کشور و سرمای استخون سوز برفهای چند متری کردستان اورکتش رو توی راه اومدن به خونه به یه سرباز وظیفه میده و با یک لباس نازک به خونه میاد و وقتی هم مادر ازش سوال میکنه چرا لباس گرم به تن نداره از گفتن ماجرا طفره میره و نهایتا با اصرارهای مادر علتش رو توضیح میده..   

اینکه یه جوون وقتی  شبها دیر از سرکار به خونه برمیگرده و زمانی که مادرش علت دیر اومدنش رو جویا میشه برای مادر تعریف میکنه که هر شب بعد از رفتن یکی از همکاران مسن و عائله مندش توی خیاط خونه لباسهایی رو که اشتباه دوخته و یا از فرط خستگی تموم نکرده رو رفع و رجوع میکنه تا کارفرما اون کارگر عائله مند رو اخراج نکنه واز نون خوردن نیفته... 

اینکه شب عملیات یه رزمنده برای لو نرفتن عملیات مین فسفری رو توی بغلش میگیره و گوشت و پوست و استخونش ذره ذره آب میشه اما صداش درنمیاد که مبادا دشمن بویی ببره... 

اینکه توی سرمای زمستون یه گردان برای شکستن خط دشمن به یه رودخونه ی مواج و خروشانی میزنه که سرمای آبش مغز استخون رو سوراخ میکنه تا ازش عبور کنه و وقتی خیلی از اسلحه ها رو آب میبره با دست تقریباخالی روبه روی دشمن می ایستند و خط  دشمن رو میشکنند ولی هنگام برگشتن خیلی از رزمنده های مجروح و زخمی رو آب مواج رودخونه با خودش میبره...... مثل شهید علی اصغر یزدی... 

و صدها و صدها غیرتمندی و گذشت و ایثاری که شاید برای نسل امروز بیشتر شبیه یه افسانه باشه تا واقعیت و مثل خود من که هنوز نتونستم درک کنم و بفهمم که اونا چطور تونستند اینقدر زیبا زندگی کنند و بعدهم به عاشقانه ترین شکل ممکن توی خون خودشون بغلتند و مرگ رو به سخره بگیرن و دنیا رو با همه ی لذتهاش برای بقیه بزارن و برن به سمت خدایی شدن... یادشان گرامی و روحشان شاد!!! 

 « نثار ارواح بلند و آسمانی شهدای هشت سال دفاع مقدس صلوات»

۱:  مینیمالیسم یک مکتب و سبک هنری که اساس آثار و بیان خودش را بر پایه ی سادگی بیان و روش های ساده بنیان  نهاده است و در ادبیات وداستان نویسی به شکل داستانهای کوتاه و ایجازگونه با بیانی ساده تجلی پیدا میکند.